به گزارش آنی غذا بررسی های صورت گرفته در قالب یك رساله دانشجویی گویای آن می باشد كه انجام ورزش ˮپیلاتسˮ به مدت هشت هفته، با وجود رضایت كامل افراد گروه آزمایش و نداشتن هیچگونه انصراف از ادامه این مسیر، تاثیر معناداری در كیفیت زندگی زنان سالمند مبتلا به دیابت نوع دو نداشته است.

به گزارش آنی غذا به نقل از ایسنا، سالمند شدن جمعیت در ایران هم مانند بسیاری دیگر از جوامع روندی افزایشی دارد. مطالعات نشان داده اند كه طول عمر افراد سالمند مبتلا به دیابت به صورت متوسط ۷.۵ تا ۸.۲ سال كمتر از افراد غیردیابتی سالمند است. سالمندان مبتلا به دیابت به صورت معمول نسبت به افراد هم سن غیردیابتی خود از كیفیت زندگی پایین تر و ابتلای بیشتری به سایر بیماری های مزمن برخوردار می باشند.

برهمین اساس در قالب رساله كارشناسی ارشد نیلوفر حسنی (دانشجوی دانشكده پرستاری و مامایی دانشگاه شاهد) تحقیقی در این زمینه صورت گرفته و در قالب آن مجیده هروی كریموی و ناهید رژه (مركز تحقیقات مراقبت های سالمندی، دانشكده پرستاری و مامایی دانشگاه شاهد)، محمدحسین دانش آشتیانی(معاونت آموزش و پژوهش بیمارستان حضرت ولیعصر قم)، سیدحسن شریف نیا (دانشكده پرستاری و مامایی آمل، دانشگاه علوم پزشكی مازندران)، مریم قنبری (دانشكده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه خوارزمی) و مبین محمدی نژاد (كمیته تحقیقات دانشجویی، دانشكده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشكی ایران) به تحقیقی در این زمینه پرداخته اند كه نتایج این تحقیق در شماره پنجم دو ماهنامه پایش هم انتشار یافته است.

هدف از انجام این پژوهش تعیین تاثیر تمرینات پیلاتس بر كیفیت زندگی زنان سالمند مبتلا به دیابت نوع دو بوده است.

در این مطالعه كه به روش كارآزمایی بالینی بر روی ۴۰ بیمار بالای ۶۰ سال مبتلا به دیابت نوع ۲ در كلینیك دیابت شهر قم انجام شده، نمونه گیری به روش در دسترس و سپس تخصیص تصادفی انجام شده گروه آزمون و گروه كنترل در قالب دو گروه ۲۰ نفره در نظر گرفته شده و در نهایت گروه آزمون علاوه بر مراقبت های معمول كلینیك از هشت هفته تمرینات پیلاتس (هر هفته سه جلسه و هر جلسه ۶۰ دقیقه) بهره گرفته است. ابزارهای جمع آوری اطلاعات در این پژوهش پرسش نامه CASP19 اطلاعات دموگرافیك و آزمون كوتاه شناختی AMTS بوده و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS24 با استفاده از آزمون های آماری فیشر، تی مستقل و تحلیل كوواریانس انجام شده است.

باید توجه داشت كه سالمند شدن جمعیت ایران هم مانند بسیاری جوامع دیگر روندی افزایشی دارد به گونه ای كه جمعیت سالمند از ۷.۳ درصد در سال ۱۳۸۵ به ۹.۲۷ درصد در سال ۱۳۹۵ رسیده و پیش بینی شده است این میزان در سال ۱۴۲۵ به ۲۲ درصد می رسد. از سویی بیماری دیابت یكی از شایع ترین بیماری های مزمن است كه شیوع آن با افزایش سن به میزان بارزی افزایش می یابد.

طبق بررسی های صورت گرفته مشخص شده است كه بروز دیابت در زنان بیشتر از مردان است و از جانب دیگر شیوع دیابت با افزایش سن توسعه پیدا می كند. امروزه بحث های متعددی مطرح می گردد و آشكار شده افراد مسن می توانند با تمرینات ورزشی سازگاری حاصل كرده و ظرفیت كار بدنی خویش را توسعه داده یا بهبود بخشند. اتخاذ سبك های خاص زندگی می تواند تاثیر مثبتی بر سلامت عمومی افراد در سنین سالمندی داشته باشند. یكی از روش های ورزشی كه در سال های اخیر مورد توجه متخصصان ورزشی و توان بخشی قرار گرفته و به صورت وسیعی در حال فراگیر شدن است ورزش پیلاتس به حساب می آید. این ورزش در سال ۱۸۸۰ میلادی ابداع شده و مجموعه ای از تمرینات تخصصی است كه بدن و مغز را به گونه ای درگیر می كند كه قدرت، استقامت و انعطاف پذیری تحت تاثیر قرار گیرد.

برخلاف بیشتر ورزش های دیگر كه تنها به بعد جسمی فرد توجه می كند ورزش پیلاتس همزمان علاوه بر جسم به بعد روانی فرد هم توجه می كند، ازاین رو مزیت های متعددی برای این ورزش وجود دارد و انجام این فعالیت ها خطر بروز صدمه های ناشی از صدمات مفصلی و عضلانی را كه در اثر انجام حركت های پرتابی تولید می شوند، كاهش داده و در هر مكانی و برای هر قشری از افراد جامعه همچون سالمندان قابل اجرا خواهد بود.

برهمین اساس با عنایت به این كه صدمه های ورزشی در بیماران دیابتی اهمیت ویژه ای دارد پیلاتس می تواند ورزش مناسبی برای آنها باشد. از جانب دیگر این ورزش تاثیرات مختلفی داشته كه همچون آنها می توان به رهاسازی هورمون كلیدی “سرتونین” كه در احساس خوب بودن تاثیر دارد اشاره نمود. همینطور كاهش هورمون “كورتیزول” (هورمون استرس)، كاهش خستگی تاخیری و افزایش اعتماد به نفس از دیگر خصوصیت های این ورزش است.

اما بعد از مطالعات صورت گرفته بر روی ۴۰ زن بالای ۶۰ سال در نهایت مشخص شد كه قبل و بعد از مداخله این افراد اختلاف معناداری پیدا نكرده است به عبارت دیگر تمرین های پیلاتس بر بیماری دیابت این افراد تاثیر معناداری نداشته است.