به گزارش آنی غذا لرستان یک فوق تخصص بیماریهای عفونی اظهار داشت: هپاتیت نوعی بیماری ویروسی است که انواع مختلفی داشته و همین طور راه های تشخیص مختلفی دارد.
علی امیری، در گفت و گو با ایسنا، با اشاره به اینکه هپاتیت نوعی بیماری ویروسی است که منجر به سرطان کبد می شود، اظهار نمود: باید با افزایش آگاهی درصد مبتلاشدن و راه های انتقال از این بیماری را بررسی نماییم.
وی افزود: هپاتیت به مدلول التهاب نسج کبد است و دلیلهای مختلفی مثل سموم، داروها، مواد ارگانیک و غیر ارگانیک، ویروس ها و سایرعوامل عفونی می توانند التهاب کبد را بوجود آورد، از میان تمام عوامل ایجاد کننده هپاتیت فقط عوامل عفونی یعنی هپاتیت های ویروسی قابل انتقال اند، بدین سبب هپاتیت اتوایمیون یا خودایمنی و هپاتیت های دارویی غیرقابل انتقال هستند.
امیری با اشاره به اینکه هپاتیت های ویروسی تمایل دارند به سرعت درنسج کبد نشر یا تکثیر شوند، عنوان کرد: هپاتیت های ویروسی بر حسب مدت زمان ماندگاری در بدن هر شخص به دو گروه حاد و مزمن تقسیم بندی می شوند.
این فوق تخصص بیماریهای عفونی اشاره کرد: هپاتیت های ویروسی حاد، مانند A و E هستند که کمتر از شش ماه در بدن باقی می ماند وناشی ازمصرف آب و غذای آلوده است، در صورتیکه هپاتیت های ویروسی مزمن مانند B و C بیشتر از شش ماه و حتی تا آخر عمر در نسج کبد باقی می مانند.
وی در پاسخ به این پرسش که چند نوع هپاتیت ویروسی وجود دارد؟ عنوان کرد: دانشمندان هفت نوع هپاتیت ویروسی را کشف کرده اند که می توانند موجب ایجاد مشکلات کبدی شوند ولی هپاتیت ویروسی B و C جزو معضلات بیشتر جوامع هستند.
امیری اشاره کرد: شناسایی هپاتیت های ویروسی مزمن B و C در بدن هر فرد به طور معمول بوسیله آزمایش خون است، به سبب این که فرد مبتلا به این ویروس می تواند در بسیاری از مواقع از بدو تولد تا ۱۰ یا ۲۰ سال هیچ علامتی نداشته باشد و بیمار امکان دارد، فقط از خستگی و ضعف شاکی باشد بدین سبب بوسیله بالینی تشخیص قابل انجام نیست، مگر این که تخریب کامل بافت کبد اتفاق افتاده باشد البته در این مورد هم نمی توان هپاتیت های ویروسی را از یکدیگر فرق داد و تنها بوسیله انجام آزمایشات تخصصی خون می توان نوع ویروس B یا C را تشخیص داد.
این فوق تخصص بیماریهای عفونی اضافه کرد: البته بطور معمول در همه افراد سفارش به انجام آزمایش خون برای شناسایی هپاتیت های ویروسی نمی گردد و تنها در افراد پر خطر شامل معتادان تزریقی، کسانی که فرد مبتلا به هپاتیت B در خانواده دارند و افرادی که از مادران مبتلا به هپاتیت B بدنیا آمده اند، افرادی که افزایش غیرقابل توجیه آنزیم های کبدی دارند و افرادی که دریافت خون یا فرآورده های خونی را پیش از سال ۱۳۷۰ داشته اند، سفارش می شود.
وی با اشاره به اینکه چندین آزمایش برای تشخیص و بررسی هپاتیت های مزمن ویروسی وجود دارد، عنوان کرد: سنجش میزان آنزیم های کبدی بوسیله انجام آزمایش خون، مقدار ویروس (PCR) بوسیله انجام آزمایش خون که بر این اساس می توان تصمیم گیری کرد که ویروس فعال است یا غیر فعال و فیبرو اسکن ازجمله این آزمایشات است.
امیری با اشاره به اینکه اگر التهابی در نسج کبد به وجود آمده یا این که تخریب بافت کبد حاصل شود نیاز به نمونه برداری از نسج کبد داریم، اضافه کرد: روش معمول برای تشخیص التهاب و شدت تخریب کبد نمونه برداری از بافت کبد با سوزن های مخصوص تحت بی حسی موضعی است که این روش در کنار مزایای خود معایبی نیز دارد.
این فوق تخصص بیماریهای عفونی بیان کرد: یکی از تازه ترین و پیشرفته ترین تکنولوژی های ارائه شده جهت تشخیص و اندازه گیری دقیق شدت فیبروز و سیروز کبدی و همین طور استئاتوز کبد، انجام تست فیبرواسکن است، فیبرواسکن در بررسی ضایعات ناشی از مبتلاشدن به کبد چرب، هپاتیت B، C و… بسیار مؤثر است و با بهره گیری از امواج اولتراسوند میزان سختی کبد را اندازه گیری کرده و شدت فیبروز و سیروز کبدی را تشخیص می دهد.
وی در ارتباط با راه های انتقال ویروس هپاتیت، اشاره کرد: برمبنای نوع ویروس راه های انتقال کاملاً متفاوت هستند، هپاتیت های ویروسی مزمن B و C تقریباً راه انتقال مشترک دارند، راه های انتقال این دسته از هپاتیت های ویروسی بوسیله خون و فرآورده های خونی آلوده و تماس جنسی پُرخطر است.
امیری افزود: یکی دیگراز راه های انتقال هپاتیت B انتقال از مادر به نوزاد به ویژه در بدو تولد است، راه دیگر انتقال بوسیله خون و فرآورده های خونی آلوده و تماس با سوزن آلوده است، ویروس های هپاتیت حاد A و E تنها بوسیله مصرف آب و غذای آلوده منتقل می شوند.
این فوق تخصص بیماریهای عفونی اشاره کرد: افراد مبتلا به هپاتیت مزمن B که تخریب بافت کبدی ندارند ویا ناچیز است و مقدار ویروس پایین، آنزیم های کبد نرمال دارند را حامل یا ناقل سالم می نامیم، این افراد کسانی هستند که نیاز به درمان ندارند و فقط باید پیگیری شوند و در صورتیکه مقدار ویروس و یا آنزیم های کبدی بالا رفته بررسی شود، اینگونه افراد ممکنست تا آخر عمر هیچ نوع درمانی نیاز نداشته باشند حدودا ۵۰ تا ۶۰ درصد بیمارانی که هپاتیت B دارند جز این دسته قرار می گیرند.
وی در ارتباط با راه های پیگیری از هپاتیت، بیان کرد: مهم ترین راه پیشگیری واکسیناسیون است، واکسیناسیون در مورد هپاتیت B بصورت برنامه معمول کشوری انجام می شود و تمام کودکان در بدو تولد، یک ماه پس از تولد و شش ماه بعد مقابل این بیماری واکسینه می شوند.
امیری عنوان کرد: در مورد هپاتیت B هم اکنون درمان قطعی برای از بین بردن ویروس وجود ندارد، اما هدف از درمان در مورد هپاتیت B هم اکنون غیرفعال کردن ویروس می باشد که در صورت غیرفعال بودن احتمال لطمه به بافت کبد خیلی کم می شود، در صورت فعال بودن ویروس و نیاز به درمان با نظر پزشک معالج می توان از قرص و یا تزریق هفتگی استفاده کرد، اما در افراد مبتلا به ویروس هپاتیت C درمان قطعی با درصد موفقیت بسیار بالا وجود دارد و می توان ویروس را از بدن پاک کرد.
این فوق تخصص بیماریهای عفونی در پاسخ به این پرسش که عوارض فعال بودن ویروس و درمان نشدن چیست؟ اظهار نمود: در صورت عدم درمان و تخریب کامل بافت کبدی، سیروز ایجاد می شود، یعنی تخریب نهایی بافت کبد و عوارض آن شامل آسیت یا تجمع مایع در داخل شکم، خونریزی از دستگاه گوارش فوقانی و تحتانی، اُفت سطح هوشیاری و در نهایت افزایش ریسک مبتلاشدن به سرطان کبد است.

منبع: آنی غذا