خراسان رضوی در سالهای اخیر، ایمنی درمانی، انقلابی در زمینه درمان سرطان بوجود آورده است. با این وجود، واکنش های التهابی در بافت های سالم اغلب عوارض جانبی ایجاد می کنند که این عوارض می توانند جدی باشند و منجر به قطع دائمی درمان شوند. البته هنوز این سمیت به درستی درک نشده و مانع اصلی استفاده از روش ایمنی درمانی است.
به گزارش مدیکال اکسپرس، دانشمندان دانشگاه ژنو، سوئیس و دانشکده پزشکی هاروارد موفق شده اند بین واکنش های ایمنی مضر و واکنش هایی که سلول های تومور را هدف قرار می دهند، تفاوت ایجاد کنند. در حالیکه مکانیسم های ایمنی مشابه هستند، جمعیت سلول های مختلف درگیر متفاوت می باشد. نتایج این تحقیق می تواند منجر به درمان های هدفمند بهتر، موثرتر و کم خطرتر برای بیماران سرطانی شود.
با عنایت به تحریک گسترده سیستم ایمنی بدن بیمار، درمان های ایمنی جان بسیاری را نجات داده است. متاسفانه، این ایمنی درمانی ها بدون اثر جانبی نیستند.
میکائیل پیتت، دارنده کرسی در بنیاد موسسه تحقیقات تجربی سرطان سوئیس در زمینه تومور- ایمنی شناسی در دانشکده پزشکی ژنو، گروه صدمه شناسی و ایمنی شناسی و مرکز تحقیقات ترجمه در تومور-خون شناسی و یکی از اعضای مرکز سرطان لمان سوئیس می گوید: «هنگامی که سیستم ایمنی بدن به این شدت فعال شود، واکنش التهابی ناشی از آن می تواند اثرات مضر داشته و گاهی به بافت سالم صدمه برساند. بنابراین، می خواستیم بدانیم که آیا بین یک پاسخ ایمنی مطلوب که هدف آن از بین بردن سرطان است و یک پاسخ ناخواسته که می تواند بر بافت سالم تأثیر بگذارد، تفاوتی وجود دارد یا خیر. در واقع، شناسایی عناصر متمایز بین این دو واکنش ایمنی امکان توسعه نگاههای درمانی جدید، موثرتر و با سمیت کمتر را می دهد.»
دانشمندان با استفاده از نمونه های بافت برداری کبدی از بیماران تحت درمان در دو بیمارستان لوزان سوئیس که گرفتار چنین واکنش های سمی شده بودند، مکانیسم های سلولی و مولکولی را بررسی کردند تا شباهت ها و تفاوت ها را نشان دهند.

پاسخی مشابه اما با سلول های متفاوت
به نظر می آید در یک واکنش سمی در ارتباط با ایمنی درمانی، دو نوع سلول ایمنی، جمعیت های ماکروفاژ و نوتروفیل، مسئول حمله به بافت سالم هستند اما در از بین بردن سلول های سرطانی نقش ندارند. در مقابل، یک نوع سلول دیگر، جمعیتی از سلول های دندریتی در حمله به بافت سالم نقش ندارد اما برای از بین بردن سلول های سرطانی ضروریست.
پیتت توضیح می دهد: «درمان های ایمنی می توانند سبب تولید پروتئین های ویژه ای شوند که به سیستم ایمنی بدن اخطار می دهند و پاسخ التهابی ایجاد می کنند. در تومور، این پروتئین ها به سیستم ایمنی بدن اجازه می دهد سلول های سرطانی را از بین ببرد. در بافت سالم، وجود همین پروتئین ها می توانند منجر به تخریب سلول های سالم شوند. این حقیقت که این پروتئین های التهابی توسط سلول های مختلفی در تومورها و بافت های سالم تولید می شوند، یافته جالبی است.»
سلول های دندریتی بسیار نادر هستند، در حالیکه ماکروفاژها و نوتروفیل ها شیوع بسیار بیشتری دارند. بعضی از ماکروفاژها از مراحل رشد جنینی در بیشتر اعضای بدن ما وجود دارند و در طول زندگی ما در آنجا باقی می مانند. برخلاف باور قبلی، این ماکروفاژها به صورت حتمی التهاب را مهار نمی کنند اما هنگامی که توسط روش های ایمنی درمانی تحریک می شوند، می توانند یک واکنش التهابی مضر در بافت سالم محل زندگی خویش را تحریک کنند، بنابراین، علت اینکه سمیت می تواند اندام های مختلف را تحت تأثیر قرار دهد را توضیح می دهد.

خنثی سازی نوتروفیل ها برای سود مضاعف
وقتی ماکروفاژها توسط داروها فعال می شوند، پروتئین های التهابی تولید می کنند. اینها به نوبه خود نوتروفیل ها را فعال می کنند که واکنش سمی را نشان می دهند. پیتت می گوید: «این یافته، امکان محدود کردن عوارض جانبی ایمنی درمانی با دستکاری نوتروفیل ها را فراهم می آورد.»
گروه تحقیق با مطالعه واکنش های ایمنی موش هایی که فعالیت سلولی آنها با استفاده از ابزارهای ژنتیکی تعدیل شده بود، کشف خویش را تایید کردند. آنان توانستند روزنه ای را شناسایی کنند که می تواند برای از بین بردن این عوارض جانبی مورد استفاده قرار گیرد. در واقع، نوتروفیل ها بعضی از عوامل که برای ایجاد سمیت مهم هستند را تولید می کنند، همچون TNF-α که می تواند یک هدف درمانی باشد. هم اکنون، مهارکننده های TNF-α برای تعدیل پاسخ ایمنی در افراد مبتلا به آرتروز استفاده می شود و شاید بتواند در شرایط سرطانی برای مهار اثرات سمی نوتروفیل ها طی ایمنی درمانی مفید باشد. (فاکتور نکروز تومور آلفا (TNF alpha)، یک سیتوکین التهابی است که توسط ماکروفاژها یا مونوسیت ها طی التهاب حاد تولید می شود و مسئول طیف متنوعی از رویدادهای علامت دهی در سلول هاست. این پروتئین برای مقاومت در مقابل عفونت و سرطان هم مهم می باشد.)
پیتت می گوید: علاوه بر این، مهار نوتروفیل ها می تواند یک روش موثرتر برای مبارزه با سرطان باشد. علاوه بر ایجاد پاسخ سمی، بعضی از این سلول ها رشد تومور را هم تقویت می کنند. بنابراین، با مدیریت کنترل آنها، می توانیم یک اثر مفید مضاعف یعنی غلبه بر سمیت در بافت های سالم، و محدودیت رشد سلول های سرطانی داشته باشیم.
نتایج این تحقیق، که در مجله Science Immunology انتشار یافته است.

منبع: آنی غذا